Buntownik.

Dziecko i jego temperament. To trochę taki kot w worku. Nigdy nie wiadomo co nam się "trafi";) Oczywiście gro dziecko dziedziczy po najbliższych, ale nadal przychodzi nam się zmierzyć z wielką niewiadomą. Temperament możemy "tylko" poznać i... zaakceptować. Nie, to nie tak, że nie mamy żadnego wpływu. Znając już temperament naszego Dziecka, możemy wpływać na Nie i kształtować Jego charakter. Wyobraźmy sobie, że mamy małego nerwuska, szybko wpadającego w złość, z tak zwanego "byle powodu". Nie sprawimy, że pewne bodźce zupełnie przestaną Go wyprowadzać z równowagi, ale możemy nauczyć Go nad tymi nerwami panować. Kontrolować emocje. To bardzo dużo, prawda?
"Po kim?" zastanawiałam się czasem przyglądając się Mieszkowym cechom osobowościowym. Zaczęłam dociekać jakimi my- rodzice- byliśmy dziećmi. Grzeczni, posłuszni, spokojni. Raczej nieśmiali. Hm... Nasz Syn to żywioł, wulkan energii. Nawiązuje kontakt z każdym kogo spotyka na swojej drodze. Jest silny, przebojowy i zdecydowany ( żeby nie powiedzieć uparty...) Ruchliwy, wesoły i głośny. Ciekawy świata. Odważny. Dzielny ( a przeszedł niemało). Wie czego chce i będzie do tego dążył za wszelką cenę. Ale jest też wrażliwy na krzywdę (tak innych, jak i swoją;)) i empatyczny. Jest sprytny i bardzo bystry. Po Tacie odziedziczył niesamowitą wyobraźnię i fantazję, po Mamie bezgraniczną miłość do książek.
Ostatni okres był jednym wielkim buntem i "walką" o wpływy, o przekraczanie granic. Wymagało to wszystko wielkich pokładów cierpliwości i konsekwencji z naszej strony. Także zrozumienia.
 I są efekty! U boku mamy pogodnego, współpracującego, spolegliwego ( szok!) syna. Kiedy coś idzie nie po jego myśli, zamiast głośnego "Nie!" i tupnięcia nogą słyszę: " No doblaaaa..." Niechętne, ale jest! A za chwilę " Mamo, ale gzecny jestem, co?" :)  Kiedy wpadnie w złość, uspokaja się po kilkunastu sekundach a nie minutach. Nasze  życie z Miesiem jest teraz iście sielankowe, zupełnie jak te pełne słońca, leśne kadry... Do następnego buntu zapewne! ;)

I jeszcze, na koniec, mała scenka z naszego domu,  apogeum "Buntu dwulatka".

1 stycznia, Mieszkowe imieniny. Dziadkowie przyjeżdżają z ulubionym deserem i prezentem. Miesio przez większą część wizyty płacze. Nie jesteśmy w stanie uzyskać informacji dlaczego, co się właściwie stało? Co jakiś czas  stanowczo nas tylko informuje "Jestem zły!". 

Po wizycie pytam spokojnie i rzeczowo " Co się stało? Dlaczego byłeś taki zły?". 

" Dziadek mnie wystraszył!"- pada odpowiedź. 

Nie wierzę. Dziadek? Jedyna osoba, która chyba jeszcze nigdy na Miesia nie podniosła głosu?! No, niemożliwe.

 " A co takiego zrobił?"- spytałam przytomnie. 

" Dziadek mi coś powiedział!"- burczy Miesio pod nosem.

" Ale co konkretnie, Synku?"- dociekam.

" Że jestem łaaaaadny!"- wykrztusił Miesio i zalał się rzewnymi łzami.

Ulubiony miś- prezent od Cioci Marty ( dziękujemy, ale miałaś nosa!;))

Czapa- H&M

Kamizelka- ReKids

Komin- C&A

Sweter- F&F

Spodnie- Hobibobi

Traperki- Emel