Marzenie Mamy.

Górki już skąpane w letnim słońcu, czasem w ciepłym deszczu, a ja przeglądam wiosenne kadry, do których wcześniej zajrzeć nie zdążyłam. Pierwsza kawa na tarasie, pierwsze pranie, które suszę w sadzie rodziców, pierwsze Jego kwiatów podlewanie. Mógłby tak latać z konewką cały dzień... Kot wygrzewający się w promieniach słońca. Pierwsze kolory lata. Jabłonie i czereśnie obsypane kwiatami. Łóżko na tarasie, fotel pod drzewem, hamak, wystawione meble ogrodowe. Mijałam je obojętnie jako nastolatka, a teraz te widoki zapierają mi dech w piersiach. Chwytają za serce. Głowa przestaje boleć, zmartwienia pryskają jak bańki mydlane. I nawet jeśli nie potrafię swojej radości okazać tak jak On- jestem w siódmym niebie. Naprawdę.

Moja ulubiona pora roku. Moje ulubione miejsce. Moi ulubieni ludzie. Mój czas.

A Jego radość jest czysta. Zapał i zachwyt malują się na tej małej twarzy, w oczach radosne iskry migoczą. Jest ich tysiące. Miliony! Oto jest w swoim raju na ziemi i całym sobą pokazuje jaki jest szczęśliwy. Klaśnie w ręce, podskoczy, zakrzyknie radośnie, jego głośny śmiech rozniesie się po całym sadzie... Zazdroszczę mu tej łatwości w okazywaniu uczuć. Zastanawiam się czy to tylko dziecięca umiejętność, być sobą zawsze? Nie udawać niczego?

Każdy z nas swój bagaż przez życie niesie. Są te łatwiejsze i trudniejsze dni. Bywa, że przychodzi taki dzień, kiedy ziemia usuwa Ci się spod nóg. Dzień, który zmienia część ciebie na zawsze. Czy jest ktoś kto nie zaznał bólu? Rozczarowania? Straty? Chyba każdy ma takie punkty na swojej mapie życia. Moim matczynym marzeniem jest, aby tych punktów na Jego mapie było jak najmniej. By pojawiły się jak najpózniej. A jeśli już przyjdą, to żeby ocaliły tę beztroską radość  życia. Nie zniszczyły tego co tak w Nim kocham. Tego głośnego, perlistego, niepohamowanego śmiechu. Radości z małych rzeczy. Zachwytu, entuzjazmu, zaangażowania. Emocji widocznych jak na dłoni.

My. Matki. Mamy podobne marzenia. Prawda?