Ludzie.

Święta, to nie ciasta i stół pełen jedzenia. To nie śnieżno biały obrus, nowa bluzka i wypucowany dom. To nie kwiaty w wazonie, dekoracje i wianki na drzwiach. To nie prezenty. To nie wizyta w kościele i - nawet- nie modlitwa. 

Święta to ludzie.

Może nie tylko Oni, bo to co wymieniłam wcześniej jest ważne, ale jestem pewna, że przede wszystkim. Że bez nich żadne Święta nie zaprzątałyby mojej głowy.

Mam to szczęście spędzać je w gronie wszystkich tych, których kocham. 

Jest On- teraz dla mnie najważniejszy. Jest Jego kuzynostwo. Potem jesteśmy my- Jego rodzice, ukochany Wujek. Jeszcze wyżej Jego Dziadkowie. Ciocia z Wujkiem. I wreszcie Pradziadkowie. Wszystkie cztery pokolenia. Komplet. Wiele dałabym za to by to się nigdy nie zmieniło... 

Kolekcjonuję chwile, w których nie uczestniczę. Obserwuję. Zapamiętuję. Chłonę. 

Wybuchy śmiechu, zaciekłe dyskusje, pogaduchy przy kawie. Interakcje w różnych składach i wariantach.

Wspólne gry, zabawy, spacery, również drobne sprzeczki.

Z satysfakcją obserwuję jak Mieszko wtapia się w naszą rodzinę. Jak mu z Nimi dobrze. A Im jest dobrze z Nim. Jak dostaje, to co ja kiedyś dostałam (właściwie dostaję do dziś), jak wiele daje On sam. 

Kiedy byłam dzieckiem, żyłam w przekonaniu, że nasza rodzina, to taka jeden na milion, że tak jak u nas, to nigdzie. I z radością stwierdzam, że do dziś mnie ono nie opuściło. I to jedno z moich marzeń największych i najważniejszych. Żeby On też tak czuł.