Little dance.

Dziś pokażę Wam zdjęcia, w których jest magia. I nie chodzi o aparat, technikę ani nawet o światło. Nie chodzi o tło czy kolory. Ani o to czy dzieci są ładne i w co są ubrane. Chodzi o to, że te dzieci nie pozują. Są zajęte, czymś pochłonięte, rozbawione, albo zadumane. Nie patrzą w obiektyw. Możne nawet nie widzą, że obiektyw w nie wycelowany? Nie słyszą "stań prosto", "uśmiechnij się", "popraw bluzkę". Są sobą i sobą się zajmują. 

Takie zdjęcia lubię najbardziej. Wcale nie te, na których Mieszko siedzi wyprostowany i piękny uśmiech mi posyła. Albo całusa. Nie. Najdroższe są te zdjęcia, o których istnieniu On nawet nie wie. Bo jest tak czymś zajęty albo myślą jakąś pochłonięty, że matki z aparatem nie dostrzega. Dlaczego takie właśnie zdjęcia? A dlatego, że Jego życie to nie na krzesełku siedzenie i do zdjęć się uśmiechanie. To bieg, taniec i śpiew. To książek czytanie, pradziadków ogródka przekopywanie, to szaleństwa na placu zabaw. To pierwsze chwile zadumy i częste ataki głupawki. To samodzielne jedzenie zupy, jazda na rowerze i kwiatków dla mamy zbieranie. Pierwsze przyjaźnie i pierwsze kłótnie z rówieśnikami. To szaleństwa z tatą i wygłupy z ulubionym wujkiem i dziadkom na głowę wchodzenie;) To jest Jego życie i takie chwile, przede wszystkim, chcę na kadrach zachować. Bo kto ma dzieci, ten wie jakie są  ulotne...

Źródło wszystkich zdjęć to Pinterest. Dziś wybrałam dla Was taniec.