Życie, jak to życie.

Moje życie, jak to życie, przypomina płynącą rzekę. Za każdym zakrętem czeka coś nowego. I zmienia mnie samą oraz mój sposób spoglądania na świat. Liczyć się zaczynają inne sprawy, spostrzegam to co wcześniej było ukryte.
Kiedy ten dom pojawił się w naszym życiu- przez chwilę wcale go nie lubiłam. Bo zmiana. Bo miejsce które kochałam miałam zostawić za sobą. Bo widok z okna był tak odmienny od tamtego. Okno z facjatką i odziedziczony wraz z domem kot sprawiły, że ten Ich- rodziców- wybór zaakceptowałam. Ale nie miałam poczucia, że jestem w raju na ziemi. Sad, łąka, las za domem. Widok z okna mojego pokoju na konie. Porzeczki-  prosto z krzaka. Czereśnie, jabłka (szare renety i papierówki!) i orzechy giganty -z drzewa. Fajnie, ale żeby się tym nadmiernie ekscytować?
Nie rozumiałam dlaczego z taką częstotliwością koszą trawę i przycinają żywopłot. Dziwiłam, że chce im się zakładać lawendową dróżkę, jechać do ogrodnika po hortensje. W upały rozkładać nad nimi parasolki a zimą je otulać by nie zmarzły. Przyznaję- naigrywałam się  w duchu z tego! Myślałam, że zwariowali. Po co to wszystko?
Pierwsze przebłyski miałam ucząc się do matury. Siedząc w oknie, z nogami wywalonymi na drugą stronę, z widokiem na te hortensje i konie. Wszystko było mnie w stanie od tej nauki odciągnąć, więc kontemplowałam widoki. I doceniłam zieleń trawy, barwę kwiatów, szum liści...
Później jednak były wakacje i Oni wyjeżdżając powiedzieli że teraz ja będę dbać. O ten ich ogród.  Tylko przez kilkanaście dni, tylko tego jednego lata przyłożyłam swoją rękę (i rękę mojego przyszłego męża;)) do górkowego ogrodu. I pamiętam, że klęłam pod nosem, kiedy osłaniałam te najwrażliwsze krzewy przed palącym słońcem, kiedy musiałam poświęcić grubo ponad godzinę na podlewanie. Bo jeszcze nie rozumiałam. Po co to wszystko? Po co ten cały ambaras? I czemu to takie dla nich ważne?
A teraz otwieram furtkę i wchodzę do czarodziejskiego ogrodu. Jestem w moim raju na ziemi. I kiedy dziś robiłam te zdjęcia - przymknęłam na chwilę oczy. By przypomnieć sobie jak to miejsce wglądało kiedyś. Kiedy je ujrzałam po raz pierwszy. I doceniłam. Dopiero teraz. To, że komuś chciało włożyć się tyle pracy i trudu w to miejsce. A teraz ja mogę tu ze swoją rodziną  przyjść, kiedy tylko mi przyjdzie ochota. Mogę w cieniu drzewa rozsiąść się wygodnie  i delektować się tym sielskim widokiem. I jak nigdzie tu odpoczywam. Z ust mojego Syna padają słowa " Chcę zostać tu na zawsze". Tak, ja też. NA ZAWSZE.
A wtedy Oni mówią, że być może nie będzie "na zawsze". Bo może kiedyś przyjdzie nowe. Z mniejszym ogródkiem i bliżej miasta. Bo i siły będą mniejsze.
I co znowu myślę? " Zwariowali. No, oszaleli! "
A potem przychodzi myśl, że są o krok dalej po prostu. Na innym niż mój etapie. I że Ich wybory często będą dla mnie zagadkowe. Tak jak moje dla Nich. Bo nigdy nie przyjdzie nam stanąć w dokładnie tym samym miejscu. Ich rzeka płynie, na moją nie poczeka. Moja również nie przyspieszy.
Tylko tym razem dorosłam do tego żeby zaufać. Uznać, że jak zrobią- tak będzie dobrze. Bo choć rozstanie z tym miejscem będzie dla mnie tak trudne i  tak niezrozumiałe, to przecież życie, jak to życie, przypomina płynącą rzekę.  Za każdym zakrętem czeka coś nowego. I zmienia nas samych oraz nasz sposób spoglądania na świat. Liczyć się zaczynają inne sprawy, spostrzegamy to co wcześniej było ukryte...