Są takie miejsca...

Są takie miejsca, w których z aparatem się nie rozstaję. Bo wszystko wokół prosi się o stopklatkę. Stara jabłoń, kot wygrzewający się na słońcu, poniemieckie kafle, Dziadek z wnukiem na kolanie, szalona Babcia i jej martensy w kolorze bordo... Wszystko. A najbardziej ten zachwyt w oczach Księciula, kiedy TAM jest. Niestety regularne zabieranie aparatu w takie miejsca jest niebezpieczne! Bo jeszcze jedno pstryknięcie, jeszcze tylko jedno... ostatnie! Ostatnie nigdy nie jest ostatnim;) Dlatego postanowiłam aparat zostawiać w domu (no, przynajmniej co drugi raz;)) by czasem też stać się częścią tych obrazków a nie tylko obserwatorem ukrytym za szkłem obiektywu.

TE miejsca są właśnie TYMI głównie poprzez ludzi którzy w nich bywają. Tak jest też i z naszym miejscem. Nie byłoby tego pysznego jabłka gdyby Dziadek go dla Miesia nie zerwał, nie byłoby takiej fajnej zabawy gdyby Wuja w piłę nie pograł,  nie byłoby tego błysku w oku gdyby Babcia ciekawej historii nie opowiedziała...

Miesiulo z komunikowaniem swoich potrzeb nie ma żadnych trudności, o nie! Mówi o nich donośnie i zdecydowanie, słyszymy więc (po sto razy dziennie!) " Mamo, tato, jedziem? baby Asi, dziadka Adzieja, wuja Jedlusia, jedziem? Plosieee!".