Jak w domu.

Ile macie takich miejsc?

Które zawsze są dla was otwarte? Po prostu chcecie - jedziecie - jesteście. Zawsze kiedy macie ochotę. Miejsca, w których czujecie się jak w domu. Miejsca, w których kawa i ciacho smakują najlepiej na świecie. Miejsca, których zapach jest Wam tak znajomy, że już go nawet nie czujecie. Znacie też każdy odgłos, każdy dźwięk. Pamiętacie doskonale, że trzeci i piąty schodek trzeszczy. Wiecie, w którym miejscu skrzypi podłoga. Potraficie zlokalizować niemalże każdy przedmiot. Otwieracie swobodnie lodówkę, parzycie kawę. Jesteście u siebie.

No, ile takich macie?

Mam to szczęście mieć ich  kilka. Trzy dokładnie. Miejsca, które są mi bliskie i na wskroś znajome. Wiem, o jakiej porze dnia, promień słońca zatańczy na podłodze. Wiem, o który fotel stoczymy zawziętą walkę po obiedzie. To miejsca, w których mam swój ulubiony kubek, ulubione krzesło, poduchę albo schodek na którym uwielbiam sobie latem przysiąść i pomyśleć. Miejsca, w których mieszkają moje wspomnienia.

Bo w jednym postawiłam pierwsze kroki i pierwsze słowo wypowiedziałam. Bo w drugim przekomarzałam się z bratem, zwierzałam mamie i na parapecie do matury zakuwałam. I w każdą sobotę On własnie tam, do mnie, przyjeżdżał. A to trzecie- jest pierwszym miejscem w życiu mojego Syna, o którym On sam mówi DOM.

Mam też miejsca utracone. I są chwile, kiedy zazdrośnie myślę o tych co wyglądają przez "moje" okno, piją kawę na " moim " balkonie. I czasem trochę mi nawet żal. 

Że nie wejdę już do swojego pierwszego pokoju i nie zobaczę żółtych zasłonek w czarne kropeczki, równo ułożonych na półkach książek z bajkami i szafki na którą zawsze wspinał się mój mały brat ( zrzucając przy tym moje skarby).

Że nie usłyszę już skrzypnięcia drzwi w naszym studenckim mieszkaniu, w którym mieszkaliśmy we czwórkę, ale tak naprawdę pamiętam tylko naszą trójcę. I nie zobaczę już naszej ławki, tej co przed drzwiami stała i kiedy siadaliśmy na niej, to godziny gdzieś umykały, a my rozprawialiśmy o rzeczach ważnych, tych mniej ważnych i tych zupełnie nieistotnych. " Zatęsknimy kiedyś za tym."- mówiłam czasami, pewna, że tak właśnie się stanie.

Że nie zobaczę już tego pokoju, w którym On składa łóżeczko ze szczebelkami dla Małego. Pokoju, w którym wybieraliśmy imię dla Niego. Pokoju, w którym pierwszy raz się do nas uśmiechnął. Sznurków w łazience, na któych suszyły się mikroskopijne ubranka w rozmiarze 50 i 56. A potem 62, 68, 74 i 80. Może jeszcze kilka 86 się załapało...

Ile macie takich miejsc?

Dzisiejsze zdjęcia, to zbieranina z całego tygodnia:) Na koniec zdjęcie, które komentarza wymaga- bo to takie małe hand-made. Sposób na plamę. Bierzemy pędzel, farbki do tkanin, uszkodzone ubranko i do dzieła! A jeśli plam więcej- świetnie sprawdzą się, tak jak u nas, deszczowe kropelki :) Przestrzegam jednak przed zakupem  farbek do tkanin w Empiku- nasze się spierają i już po chmurce:/ Wcześniej mieliśmy farbki ze sklepu artystycznego i są nie do zdarcia ( zmycia).

A! Jeszcze konkurs! Taki mały, ale bardzo przyjemny:) Śliczna, dwustronna apaszka ( z jednej strony wąsy, z drugiej szara dresówka) szuka domu. Wystarczy udostępnić poniższy plakat ( robimy to TUTAJ) i polubić Kokoriko oraz Śladem bosych stóp, zapraszamy.

Apaszka- Kokoriko ( uwierzycie, że to pierwsze wąsy w naszej szafie?:))
Szelki z gwiazdą- Lulilaj (jesteśmy fanami szelek, a te są rewelacyjne! Grube, nie zjeżdżają z  ramion, no i ta gwiazdka minky... cudo:))
Kolorowe spodnie- Puszek
Żółta koszula- absorba ( dziękujemy Cioci Pauli, okazała się naszą ulubioną;))
Kartonowy domek - Trzy myszy
Sarenkowa kapa- Dom artystyczny
Łoś- nasze ulubione Lulaki
Kotkowy kubek, bluzeczka w paski- Tesco