Chłopiec z latawcem.

Spacerowanie wieczorne, to już prawie nasz rytuał. Spacerując spotykamy ludzi. W sklepie, na placu zabaw, na ulicy. Spotykamy starszych ludzi o spracowanych dłoniach, małe dziewczynki z podskakującymi warkoczykami, nastolatków ze słuchawkami na uszach. A wczoraj spotkaliśmy Chłopca. Chłopca z latawcem.  I był tak inny od dzieci, które spotykamy zazwyczaj... 

Na środku betonowego boiska- On i latawiec. I nic więcej się nie liczyło. Zwijał, biegł ile sił w nogach, puszczał. Zwijał, biegł, puszczał. I tak sto razy. W transie. Nie wychodziło, a On wciąż próbował. Przysiedliśmy na schodkach, każde z nas na swój sposób zafascynowane tym widokiem. Syn mój świergoczący niemal 24 h na dobę (gadanie przez sen też mu się zdarza)- zamilkł i znieruchomiał. Widok kolorowego latawca pochłonął Go bez reszty. "To była sowa."- powiedział mi potem. Możliwe, nie zauważyłam. Nie odrywałam wzroku od tej skupionej dziesięcioletniej (około) miny, od tego zachwytu w oczach, od tej zaciętej cykliczności. Zwijał, biegł ile sił w nogach, puszczał. Zwijał, biegł, puszczał. I tak ze sto razy. 

Niewielu chłopców w Jego wieku spotykamy na naszych spacerach. Nie ma znaczenia o której godzinie spacerujemy- jest ich niewielu. Dzieci młodsze przychodzą z mamami na plac zabaw, starsze- grają w piłę na boisku. A gdzieś po środku luka. Gdzie są koledzy Chłopca z latawcem?  Co ich pochłania bez reszty? Co budzi zachwyt w ich oczach? Co sprawia, że wpadają w trans? Próbują jeszcze raz i kolejny. I tak ze sto razy.

Komputer? Komórka? Tablet? 

Jaka to gra? Jaki to film?

Choć jestem przekonana, że to wszystko współczesne dziecko znać musi- jestem również tematem nieco przerażona. I swojej, naszej drogi szukam. Telewizor dawno temu zniknął z naszego domu. Od komputera jak najdłużej trzymałam Go z daleka. Bajki cenzuruję i dozuję. W moim synu chłopca z latawcem chciałabym zobaczyć. Kiedyś. Czy tędy droga? Nie wiem. Powiem Wam za lat kilka. Na razie "Chłopca z latawcem" widuję bowiem codziennie. Mieszka ze mną pod jednym dachem. Fascynuje Go podlewanie kwiatów, przeglądanie książek, wymyślanie niestworzonych historii, szukanie ślimaków, rzucanie kostką i ustawianie pionków. Wczoraj siedzieliśmy w oknie i podziwialiśmy kolory zachodzącego słońca. I co tam, że już dawno powinien spać, czekaliśmy aż "kololy" pójdą spać pierwsze. Tak, mój Synek jest "Chłopcem z latawcem". I nie chcę żeby ten Chłopiec kiedyś, gdzieś "po drodze" zniknął...

Kocyk w kotwice, już przez nas zachwalany- Hanna, Hela i Ela

Poncho Franka & Phil, pojawiło się w naszej szafie z myślą o plaży i morzu. Używamy już teraz, nie mogliśmy się powstrzymać;) Miesio domaga się każdorazowo "kaptulka", a mnie ten widok (Miesio+ uszka) na maksa rozczula:) W zeszłym roku mieliśmy poncho- kraba, jednak Mieszka główka do małych nie należy i w tym roku przez dziurę nie przeszła. Tu jest kokardka, czyli regulacja, są też sznureczki po bokach, które sprawiają, że wszystko "trzyma się kupy";) No i kieszonka na skarby jest! Jakościowo- rewelacja. 

Turkusowa bokserka- h&m

A basenik- nie uwierzycie, ale pluskałam się w nim niegdyś ja-  wówczas niewiele od Miesia starsza;)