Tak, umieszczam zdjęcia mojego dziecka w Internecie.

Może spotkasz nas w parku, albo na placu zabaw. Może w kawiarni lub księgarni. Może usiądziemy razem na ławce, a nasze dzieci pochylą się nad wspólną babką w piaskownicy. Wymienimy kilka zdań, opinii, uwag. Jak to matki. Porozmawiamy o ich bucikach, ulubionych książkach. O zabawnych tekstach, którymi sypią jak z rękawa. Może nawet umówimy się na kolejne spotkanie, na tym samym placu zabaw. A może nasze dzieci się polubią i zaprosimy Was do domu, na lody. Potem my wpadniemy do Was. I coś już wtedy o nas będziecie wiedzieć. Tyle ile zechcemy, tyle ile Wam pokażemy. Pewnie posprzątamy mieszkanie na Wasze przyjście, twarze przywdziejemy w grzecznościowe uśmiechy. Jak to na początku każdej znajomości. Dokładnie tyle możecie zobaczyć tutaj. Dokładnie tyle zobaczyć mogę ja spotykając Was na placu zabaw, wchodząc na tych kilka ulubionych blogów. Tyle ile ja chcę pokazać, tyle ile Wy pokazać  chcecie. Nie więcej. I choć tak bardzo popularny jest trend by nad dziećmi olbrzymi parasol ochronny rozkładać i przed światem je ukrywać- my nie bierzemy w tym udziału. Jesteśmy zwyczajnymi rodzicami, zwyczajnego chłopca, który nie jest naszą najpilniej strzeżoną tajemnicą;) Powstało to miejsce. Miejsce dla Niego. O tym co w Jego życiu piękne i dobre. O tym co lubi teraz, w tym okresie życia, ktorego nie zapamięta. Po to by miał pamiątkę. Również po to byśmy my- rodzice - mogli zwyczajnie, po ludzku, pochwalić się naszym cudem. By swoim rodzicielstwem się podzielić. Bym mogła swoje zdjęcia tematycznie "układać", co sprawia mi frajdę. Oczywiście, możesz tu wejść w niecnych celach. Możesz spojrzeć na mojego Syna nie tak jakbym tego chciała. Możesz to zrobić również, kiedy się bawi na placu zabaw- tym przedszkolnym czy osiedlowym. Każdym. Wtedy gdy jedzie na swoim rowerku lub zajada ze smakiem loda truskawkowego. A może wtedy kiedy mój synek robi siusiu pod drzewkiem (osłonięty na tyle, na ile to możliwe), bo nie jest w stanie „donieść do domu”? Może na plaży, choć bawi się w koszulce i kąpielówkach? Nie wiem. I nie mam na to wpływu. Jestem zawsze obok. Chronię i czuwam, ale staram się nie zwariować. Na ulicy, plaży, podwórku- cała masa dzieci. Tak jak tu, „w sieci”. Nie tylko na blogach. Również na portalach społecznościowych czy chociażby stronie internetowej przedszkola. Prawdopodobieństwo, że trafisz właśnie na Niego- znikome. Mimo to nad każdym zdjęciem dumam sto razy. Nie pokażę Go smutnego, ze łzami płynącymi po policzku. Nie pokażę Go na nocniku. Nie będzie na każdym wrzuconym zdjęciu twarzyczką epatował. Pokażę też stópkę, rączkę ściskającą ulubione autko, malutką Jego postać biegnącą polną drogą. Właśnie dlatego tak często widzisz tutaj tył Jego ślicznej główki. Tak, umieszczam zdjęcia mojego dziecka w Internecie. Tak, dbam o Jego bezpieczeństwo. Na każdym kroku. Czasami mam wrażenie, że aż za bardzo.

Ubranka Miesia, to znów Millukids, jak widać dobrze się noszą:) Znajdziecie je również na Dawandzie.
Buciki- Renbut, o nich również już pisałam, tu
Hit wpisu- kapelusz- Pepco ( nie pamiętam ceny, ale było to mniej niż 10 zł!)
Bransoletki- taty i syna- Brentag. Polecam bez wahania, jest tak niewiele biżuterii unisex na rynku. A Miesio uwielbia chodzić w moich koralach, bransoletkach. Teraz ma swoją, żeglarską:) Brentag znajdziecie również na fb.
Nerka taty- Blubo. W końcu tata ma wolne obie ręce, co bardzo się przydaje przy naszym ruchliwym Synu;) Tata i Mieszko toczą spory o tę nerkę, chyba do walki o nią się przyłączę :)
Bidon Camelbak- Maxforma
Aaa, zapomniałam, komin Miesia- handmade. Wystarczy odciąć dół za małej bluzki i jest. Dobrze wybrać na ten cel bluzeczkę z niestrzępiącej się dzianiny. Że też wcześniej nie wpadłam na ten sposób, ile kominków by się dostało naszej szafie!;)